چرا ایران برنده مذاکرات بغداد است؟
پنجشنبه, ۴ خرداد ۱۳۹۱، ۱۰:۵۰ ق.ظ
مذاکرات بغداد را باید نقطه عطف پرونده هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران ارزیابی کرد. مذاکراتی که آمریکا تمام ابزارهای خود را برای آن اعم از تحریم، فشار نفتی، تهدید نظامی و ترور از دست داده است و خطرناک‌تر از آن می‌داند که موجودیت متحدانش نیز در گروه عدم همکاری با او و تعامل با ایران است.
به گزارش مشرق، مذاکرات ایران و کشورهای حاضر در گروه 5+1 در حالی در بغداد انجام می‌شود که شاید نکته مهمتر از متن این مذاکرات، جریانات عمده‌ای است که در فضای پیرامونی مذاکرات و البته میان دو طرف اصلی گفتگوها یعنی جمهوری اسلامی ایران و آمریکا وجود دارد.
این در حالی است که نمودارهای فضای پیرامونی اشاره شده نیز جملگی سمت ایران را نشان می‌دهند و گویای این هستند که دست برتر گفتگوها در اختیار ایران است.
این گزارش حاوی معرفی تعدادی از فرصت‌های در اختیار ایران و مولفه‌هایی است که سبب برخورداری کشورمان از موضع بالاتر در گفتگوهای بغداد و در مقابل آمریکا شده‌اند. عموم این مولفه‌ها و ظرفیت‌ها، طی روزهای اخیر در رسانه‌های مختلف دنیا نیز مورد اشاره قرار گرفته‌اند.
یکم) دست به گریبانی آمریکا با قیمت سوخت و نقش ایران
کشور آمریکا هم اکنون با معضل بزرگی به نام افزایش قیمت سوخت مواجه است. این معضل تا آن‌اندازه بزرگ هست که تبدیل به یکی از ارکان رقابتی کاندیداهای حاضر در عرصه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شده است. این در حالی است که ایران با در اختیار داشتن گلوی انرژی جهان یعنی تنگه هرمز و البته برخورداری از منابع نفتی سرشار، بر بلندای کاخ تصمیم گیری برای سوخت و قیمت آن در جهان نشسته است و این مسئله آمریکا را در تهدیدی بسیار مهم قرار داده است.
دوم) اثبات ناکارآمدی تحریم ها
تحریم‌های آمریکا و متحدان اروپایی‌اشعلیه ایران اسلامی، از سال گذشته میلادی تاکنون به اوج خود رسیدند. در واقع آن‌ها حتی با اتکا به مخازن نفتی عراق، افغانستان (که به تازگی خبر کشف نفت در آن منتشر شد) و منابع نفتی لیبی حاضر به این ریسک شدند که حتی صحبت تحریم خرید نفت از ایران را نیز پیش بکشند.
اما در همین مدت اثبات شد که اولا تحریم نفت ایران به عنوان یکی از خطرناک‌ترین تحریم‌ها، سبب تنش‌هایی در قیمت سوخت و نفت می‌شود که آمریکا و متحدانش توانایی ایستایی در مقابل آن‌ها را ندارند و ثانیاً ایران که قاعدتاً باید متضرر اصلی این تحریم باشد، به راحتی از کنار آن عبور کرده و با ساز و کارهایی، به فروش نفت خود به سایر کشورهای دنیا ادامه می‌دهد و حتی به قدرتی دست می‌یابد که فروش نفت خود به برخی از کشورهای اروپایی را نیز قطع می‌کند.
تحریم در سایر مقولات نیز نتوانست بر طبق ادعای آمریکا فلج کننده باشد و در واقع آمریکا در مذاکرات بغداد از این بابت خلع سلاح است و ابزاری برای تهدید ایران در اختیار ندارد.
سوم) ایران از تهدید نظامی هراسی ندارد
آمریکا و متحدانش در یکی از مهمترین راهبردهای خود علیه ایران، به مقوله تهدید نظامی اندیشیده‌اند. مقوله‌ای که به ویژه در سال‌های 2011 و 2012 در ظاهر، صورت جدی‌تری به خود گرفت. در گام اول این آمریکا بود که اقدام به کنایه‌های رسانه‌ای در این زمینه و حتی موضع گیری رسمی درباره تنگه هرمز کرد و در گام دوم نیز سگ نگهبان آمریکا در منطقه یعنی رژیم صهیونیستی نیز با طرح موضوعی به نام "حمله پیش دستانه" تلاش کرد تا این تراژدی را جلو ببرد.
اما هر دو گام با پاسخ قاطع جمهوری اسلامی ایران مواجه شد. پاسخی که جدای از تبلور در موضع گیری صریح مقام معظم رهبری، مقامات سیاسی کشور و فرماندهان ارشد سپاه و ارتش؛ در پروژه‌های دیگری همچون مانورهای موشکی و دریایی سپاه پاسداران، پرونده تسخیر پهپاد جاسوسی آمریکا، دستگیری جاسوسان سیا در ایران و اعلام حمایت رسمی ایران از حزب الله لبنان و کشور سوریه به عنوان دو کشور پیروز در حملات رژیم صهیونیستی و غرب نیز جلوه گر شد و بیش از هرکسی نیز این مقامات کاخ سفید بودند که به آن وقوف یافتند.
در واقع، هم اکنون و در مذاکرات بغداد، کشورهای 5+1 می‌دانند که نمایندگان کشوری در مقابل آن‌ها و در آنسوی میز نشسته‌اند که از بزرگترین خطر ممکن یعنی جنگ و حمله نظامی، هیچ ترسی ندارند و کشور متبوع آن‌ها و مردم آن، واکنش‌های غیر قابل تصور و ویران کننده‌ای را در صورت عملی شدن این تئوری نشان خواهد داد.
چهارم) موجودیت دیگر کشورها در گرو عدم همراهی با آمریکا قرار گرفته است
5 کشور حاضر در گفتگوها در واقع نمایندگی از سایر متحدان آمریکا هستند. نگاهی به وضعیت این کشورها به واسطه بروز نابسامانی‌های سوخت در جهان، بروز جنبش بیداری در اروپا، مزیّت نسبی هم قارّگی نسبی چین و روسیه با ایران، بحران اقتصادی اروپا که آمریکا نقش مهمی در ایجاد آن دارد و پیامی که انتخابات فرانسه در رأی ندادن به رئیس جمهور تابع آمریکا به سایر کشورهای اروپایی داد جملگی از این حقیقت واضح رونمایی می‌کنند که آمریکا تنها نباید به سوی مقابل خود در میز گفتگوهای بغداد بیاندیشد بلکه در این سوی میز هم، کسانی که در کنار او نشسته‌اند، می‌دانند که بهتر است به جای تعامل صد در صدی با آمریکا؛ با ایران هسته‌ای و مواضعش کنار بیایند و صد البته این مسئله نیز تضمین کننده موجودیت فعلی آن‌ها خواهد بود.
این در حالی است که نمودارهای فضای پیرامونی اشاره شده نیز جملگی سمت ایران را نشان می‌دهند و گویای این هستند که دست برتر گفتگوها در اختیار ایران است.
این گزارش حاوی معرفی تعدادی از فرصت‌های در اختیار ایران و مولفه‌هایی است که سبب برخورداری کشورمان از موضع بالاتر در گفتگوهای بغداد و در مقابل آمریکا شده‌اند. عموم این مولفه‌ها و ظرفیت‌ها، طی روزهای اخیر در رسانه‌های مختلف دنیا نیز مورد اشاره قرار گرفته‌اند.
یکم) دست به گریبانی آمریکا با قیمت سوخت و نقش ایران
کشور آمریکا هم اکنون با معضل بزرگی به نام افزایش قیمت سوخت مواجه است. این معضل تا آن‌اندازه بزرگ هست که تبدیل به یکی از ارکان رقابتی کاندیداهای حاضر در عرصه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شده است. این در حالی است که ایران با در اختیار داشتن گلوی انرژی جهان یعنی تنگه هرمز و البته برخورداری از منابع نفتی سرشار، بر بلندای کاخ تصمیم گیری برای سوخت و قیمت آن در جهان نشسته است و این مسئله آمریکا را در تهدیدی بسیار مهم قرار داده است.
دوم) اثبات ناکارآمدی تحریم ها
تحریم‌های آمریکا و متحدان اروپایی‌اشعلیه ایران اسلامی، از سال گذشته میلادی تاکنون به اوج خود رسیدند. در واقع آن‌ها حتی با اتکا به مخازن نفتی عراق، افغانستان (که به تازگی خبر کشف نفت در آن منتشر شد) و منابع نفتی لیبی حاضر به این ریسک شدند که حتی صحبت تحریم خرید نفت از ایران را نیز پیش بکشند.
اما در همین مدت اثبات شد که اولا تحریم نفت ایران به عنوان یکی از خطرناک‌ترین تحریم‌ها، سبب تنش‌هایی در قیمت سوخت و نفت می‌شود که آمریکا و متحدانش توانایی ایستایی در مقابل آن‌ها را ندارند و ثانیاً ایران که قاعدتاً باید متضرر اصلی این تحریم باشد، به راحتی از کنار آن عبور کرده و با ساز و کارهایی، به فروش نفت خود به سایر کشورهای دنیا ادامه می‌دهد و حتی به قدرتی دست می‌یابد که فروش نفت خود به برخی از کشورهای اروپایی را نیز قطع می‌کند.
تحریم در سایر مقولات نیز نتوانست بر طبق ادعای آمریکا فلج کننده باشد و در واقع آمریکا در مذاکرات بغداد از این بابت خلع سلاح است و ابزاری برای تهدید ایران در اختیار ندارد.
سوم) ایران از تهدید نظامی هراسی ندارد
آمریکا و متحدانش در یکی از مهمترین راهبردهای خود علیه ایران، به مقوله تهدید نظامی اندیشیده‌اند. مقوله‌ای که به ویژه در سال‌های 2011 و 2012 در ظاهر، صورت جدی‌تری به خود گرفت. در گام اول این آمریکا بود که اقدام به کنایه‌های رسانه‌ای در این زمینه و حتی موضع گیری رسمی درباره تنگه هرمز کرد و در گام دوم نیز سگ نگهبان آمریکا در منطقه یعنی رژیم صهیونیستی نیز با طرح موضوعی به نام "حمله پیش دستانه" تلاش کرد تا این تراژدی را جلو ببرد.
اما هر دو گام با پاسخ قاطع جمهوری اسلامی ایران مواجه شد. پاسخی که جدای از تبلور در موضع گیری صریح مقام معظم رهبری، مقامات سیاسی کشور و فرماندهان ارشد سپاه و ارتش؛ در پروژه‌های دیگری همچون مانورهای موشکی و دریایی سپاه پاسداران، پرونده تسخیر پهپاد جاسوسی آمریکا، دستگیری جاسوسان سیا در ایران و اعلام حمایت رسمی ایران از حزب الله لبنان و کشور سوریه به عنوان دو کشور پیروز در حملات رژیم صهیونیستی و غرب نیز جلوه گر شد و بیش از هرکسی نیز این مقامات کاخ سفید بودند که به آن وقوف یافتند.
در واقع، هم اکنون و در مذاکرات بغداد، کشورهای 5+1 می‌دانند که نمایندگان کشوری در مقابل آن‌ها و در آنسوی میز نشسته‌اند که از بزرگترین خطر ممکن یعنی جنگ و حمله نظامی، هیچ ترسی ندارند و کشور متبوع آن‌ها و مردم آن، واکنش‌های غیر قابل تصور و ویران کننده‌ای را در صورت عملی شدن این تئوری نشان خواهد داد.
چهارم) موجودیت دیگر کشورها در گرو عدم همراهی با آمریکا قرار گرفته است
5 کشور حاضر در گفتگوها در واقع نمایندگی از سایر متحدان آمریکا هستند. نگاهی به وضعیت این کشورها به واسطه بروز نابسامانی‌های سوخت در جهان، بروز جنبش بیداری در اروپا، مزیّت نسبی هم قارّگی نسبی چین و روسیه با ایران، بحران اقتصادی اروپا که آمریکا نقش مهمی در ایجاد آن دارد و پیامی که انتخابات فرانسه در رأی ندادن به رئیس جمهور تابع آمریکا به سایر کشورهای اروپایی داد جملگی از این حقیقت واضح رونمایی می‌کنند که آمریکا تنها نباید به سوی مقابل خود در میز گفتگوهای بغداد بیاندیشد بلکه در این سوی میز هم، کسانی که در کنار او نشسته‌اند، می‌دانند که بهتر است به جای تعامل صد در صدی با آمریکا؛ با ایران هسته‌ای و مواضعش کنار بیایند و صد البته این مسئله نیز تضمین کننده موجودیت فعلی آن‌ها خواهد بود.
