درد امانش را بریده است؛ او که روزی امان تانک های دشمن را بریده بود

حمید در جبهه به شکارچی تانک های دشمن معروف بود. به گفته دوستانش او با آرپی جی، تانک ها و هلیکوپتر دشمن را دنبال می کرد و تا منهدم نمی کرد دست بردار نبود، اما امروز ....

به گزارش پایگاه اینترنتی بسیج، سلام می دهد اما به راحتی حرف نمی زند؛ ترکش های زیاد بدنش، او را مرد آهنین کرده، مرد آهنینی که گاهی از تکان خوردن ترکش ها فریاد می زند.

«زهرا جلالی» همسر این جانباز است، همسری فداکار که در کنار حمید بودن او را از لذت مادر شدن محروم کرده است. چهره ای بسیار مهربانش را موج های سنگین سختی ها در هم ریخته و پشت هر لبخندش، نگرانی عمیقی جا گرفته که گاه گونه هایش را خیس می کند.

به زهرا می خواهیم از حمیدش برایمان بگوید، لبخندی می زند، از جلوی چشم هایمان دور می شود و زمانی که بر می گردد قوطی سفیدرنگی در دست دارد که قطعه آهن های زنگ زده ای داخل آن است، او می گوید اینها را در عمل های جراحی از بدن حمید بیرون آورده اند.

دیدن ترکش ها و به یادآوردن لحظه ای که این ترکش ها چگونه در بدن حمید جا گرفته و تصور اینکه این قطعات آهن بیش از 20 سال همنشین پوست و گوشت این قهرمان دوران دفاع مقدس بودند، دل ها را به درد می آورد.

«حمید ولی پور گودرزی» جانباز 70 درصدی است که علاوه بر ترکش ها و تومور مغزی، جراحت های ناشی از مصدومیت شیمیایی او را لحظه ای بر تخت بیمارستان و لحظه ای دیگر گوشه اتاقش زمین گیر کرده است. تصویری از امام روح الله، چفیه، سربند «یا اباعبدالله الحسین(ع)»، مهر و تسبیح تربت کربلا بر دیوار بالای سر این شهید زنده، روزهای خوب جهاد را برایش زنده می کند. او در دوران دفاع مقدس 3 روز هم به عنوان شهید در کنار سایر شهدا درون سردخانه بوده.

یکی از دوستانی که بر بالینش حاضر بود، از او می خواهد اگر می تواند از خاطرات روزهایی که با آرپی جی هلیکوپترهای دشمن را نشانه می گرفته، تعریف کند. حمید ابتدا جمله دوستش را تکرار کرد به لب های دوستانش خیره شد تا جمله بعدی را بگویند و تکرار کند، اما نمی تواند چیزی به خاطر بیاورد، سعی اش به نتیجه نمی رسد و تنها چیزی که بر زبان می آورد یا زهرا (س)، یا حسین (ع) است.

آلبوم عکس را در مقابل حمید خط شکن قرار می دهیم، تعجب برانگیز است که دوستانش را می شناسد و یکی یکی معرفی می کند: شهید سیداحمد پلارک، شهید عباس کریمی و شهید احمدزاده ...

دست هایش را نمی تواند به راحتی تکان بدهد، به کمک اطرافیان آرنج دستش تا می شود اما دست چپش کاملاً بی حرکت است؛ زهرا می گوید: به خاطر ترکش های زیادی که در دست هایش هست، دست چپ کاملاً بی حرکت و دست راستش هم حرکت محدودی دارد.

زهرا، دست های حمید را می گیرد و ترکش هایی را که سال هاست زیر پوست حمید جا خوش کرده اند نشانمان می دهد. رنگ پوست قسمت هایی که ترکش دارد، کبود است؛ ترکش های دیگری هم زیر قفسه سینه، صورت و سر حمید جا خوش کرده است که بسیار آزارش می دهد اما به قدری بدنش رنجور و نحیف شده که دیگر تاب تحمل هیچ عمل جراحی را ندارد.

همسر ایثارگرش از ترکش دیگری می گوید که در انتهای نخاع قرار دارد و در حال بیرون زدن از زیر پوستش است و مرتب عفونت می کند. زهرا هر روز باید این نقطه را ضد عفونی کند در حالی که از صدای ناله های همسرش دست و پایش می لرزد.

البته این آغاز مشکلات درمانی او بود. زهرا از پاسخ نداد ن ها و بی مهری آمبولانس کوثر برای انتقال حمید به بیمارستان هم گله دارد؛ از اینکه تماس های مکرر همسر جانباز حمید ولی پور برای انتقال همسرش به بیمارستان موجب آزار آنها شده. زهرا از ثانیه هایی که با تند اما با درد می گذرند هم گله دارد؛ گله دارد از اینکه دکترها گفته اند حمیدش را در خانه نگهدارد.

زهرا بعد از کلی دردل و دل دوباره آلبوم حمید را باز می کند تا قوت قلب بگیرد. می شکند دلش و اشک از گونه هایش روی ورق های نایلونی خاطرات مصور چکه می کند و می گوید «همسرم در همان روزهای نخست جنگ لباس رزم بر تن کرد و از مرزهای غربی و جنوبی همراه با لشکر 27 محمدرسول الله(ص) در فاو، شلمچه، جزیره مجنون و کردستان دفاع کرد. از هفت سال پیش، جراحات شیمیایی اش بیشتر اذیتش می کند.

حمید، در جبهه به شکارچی تانک های دشمن معروف بود. به گفته دوستانش او با آرپی جی دشمن تانک ها و هلیکوپتر دشمن را دنبال می کرد و تا منهدم نمی کرد دست بردار نبود. او به قدری مقاوم بود که در مدت حضور در جبهه، اتفاق می افتد که در یک روز 8 بار مجروح می شود.

امروز که جانباز دفاع مقدس، حمید ولی پور گودرزی بدون تکلم روی تخت خوابیده، زهرا نگاهی به آسمان می کند و دوباره اشک در چشم هایش حلقه می زند و می گوید «خدایا، راضی ام به رضای تو».